“HET ZIJN STUK VOOR STUK STRAATKINDEREN. ZE LOSSEN PROBLEMEN OOK ECHT ANDERS OP.”

- Gesprek met een leerkracht die de overstap maakte van een school in Rotterdam Noord naar Zuid -

 

Van Noord naar Zuid

"Ik heb zeventien jaar aan de andere kant van het water gewerkt. De laatste jaren op een Daltonschool in Blijdorp. Het eerste dat me opviel toen ik hier op Zuid kwam werken, was dat alles daar op Noord zoveel nieuwer is. Nieuwere methodes voor taal en rekenen maar ook techniek. Programma’s zijn anders ingericht en er is een goede ICT infrastructuur. De voorwaarden zijn beter om lessen in te vullen en aan te bieden.

 

Ze delen hun geld en hun snoep

Wat me ook direct opviel aan deze school is dat collega’s hier een stuk socialer zijn naar elkaar toe. Er zijn hier gewoon echt vriendschappen. En de leerlingen onderling zijn ook socialer. Kijk, het zijn stuk voor stuk straatkinderen. Ze lossen problemen ook echt anders op. Maar ze delen hun geld en hun snoep. En ze zijn zo dankbaar voor ieder uitje. Dolblij als we naar de Efteling gaan. Die kinderen op Noord zeggen dan; “alweer?”

 

Pittig

Het werken hier is wel een stuk pittiger. Niet alles komt uit de verf. Je moet gewoon veel. Er zijn de methodes, je hebt de lesstof die je eigenlijk aan ieder kind op het eigen niveau moet aanbieden. Je maakt plannen, je voert gesprekken met ouders, bereidt lessen voor… En met dat verlengd dagarrangement hier komt het wel eens voor dat er een les uitvalt. Dan moet je flexibel zijn en direct iets anders uit je mouw kunnen schudden.

 

Moeite met keuzes maken

Hier werken we met Wanita. Toen ik het hoorde bij mijn sollicitatie dacht ik echt; wow, wat mooi. Toch ervaar ik hiaten tussen de theorie en de praktijk. Dat komt ook door de achtergrond van deze kinderen. Kinderen hier hebben enorm veel moeite met keuzes maken. Wat wil je? Dan zie je zo’n blanco gezicht. Ze weten het niet. Hoe dat komt? Een voorbeeld; moeder koopt geen kleding met ze maar voor ze. Dus het ene merk of het andere? Dat is ze nooit gevraagd. Op school werken we veel met zelf keuzes maken. Maar hoe kan ik dat deze kinderen vragen?

 

Ook begrippen

Het niveau van de kinderen ligt niet zo hoog. Dat zit in gebrek aan taalvaardigheid maar ook de begrippen. En dat zijn dan echt geen moeilijke dingen hoor. En daardoor hebben ze ook weer moeite met rekenen. Ik lees nu het kinderboekengeschenk voor. Moet je je voorstellen; kinderen begrijpen het verhaal niet. Ze snappen het niet. Ook met lezen, ze weten gewoon niet wat de woorden betekenen. Als we spelling doen en ik hoor ze als verleden tijd van ‘hij koopt’ ‘koopte’ zeggen, ja, dan maak ik me echt zorgen. Dan hebben we het over groep acht he?!

 

Ben je gek ofzo, dat doet mamma

Kinderen hier groeien heel anders op. Dat merk je aan hun taalgebruik maar ook aan hun kennis van de wereld, de tv-programma’s die ze kijken, de tijd waarop ze naar bed gaan…. Echt, sommigen komen al gapend binnen. Ze zijn niet zo zelfstandig en dat is niet zo gek want thuis lost mamma alles op. Verschillen tussen jongens en meisjes zijn er ook zeker. Meisjes zijn ontzettend behulpzaam, ook in de klas. Dat rollenpatroon is nu al zichtbaar. De jongens zijn veel meer prinsjes. Tuurlijk, het is niet zo zwart wit maar voor een groot gedeelte geldt dit wel. Meisjes zien hun moeder als voetveeg behandeld worden thuis. Dus als je hier ineens interesse in zo’n meisje toont vindt ze dat raar. Is ze niet gewend. Het zou best goed zijn als hier meer mannen voor de klas  zouden staan. Dan zien de kinderen ook wat anders. Ik ging op werkweek afwassen; nou, zo’n Turks jongetje keek me aan alsof hij water zag branden en zei meteen: 'Oh, ik ga niet afwassen hoor, ben je gek ofzo, dat doet mamma!'

 

Sommige dingen kun je ze gewoon niet vragen

Weet je, ouders hebben vaak hun basisschool niet afgemaakt. Die zijn zo bezig om hun hoofd boven water te houden. Ze zijn behulpzaam hoor, zeker de moeders, die lopen mee of helpen met uitstapjes. Maar sommige dingen kun je ze gewoon niet vragen. Dat is in andere buurten anders; daar heb je ouders die advocaat zijn, of directeur van een groot bedrijf. Ja, die regelen wel van alles via hun netwerk. Deze ouders kunnen vaak niet lezen of rekenen. Nou is het daar op Noord ook niet alles hoor, die ouders zijn zo bijdehand. Die weten het altijd beter. Dan dacht ik ook wel eens van; ‘joh, ik heb hier echt over nagedacht, anders bemoei je je er even niet mee.’ Dat heb je hier niet.

 

Ondersteuning voor thuis

Hier in Bloemhof zijn er veel leerlingen waar je bijna vader voor aan het spelen bent. Je bent leerkracht, coach, begeleider, IB-er, sociaal werker en een klankbord voor ouders ineen. Ouders zitten echt met hun privé. Gisteren ook weer een oudergesprek. Die moeder zat er zo mee, die wilde dat gewoon kwijt. Ondersteuning thuis voor wat er op school gebeurt is er dus ook niet. Ze kunnen het gewoon niet.

 

Klassen die groeien

Wat je overal ziet is dat de klassen steeds groter worden. Geldproblemen. Het gaat puur om geld. En hier in deze wijk is dat echt funest. Er is druk van bovenaf maar ja, wat wil je nou van mij? Idealiter zou ik hier 18, 19 kinderen in de klas hebben. Wat moet je met 27 kinderen waarvan sommigen een broer hebben zien steken, op school komen zonder eten, discalculie hebben, op school komen met kapotte schoenen omdat er thuis geen geld is….hou je me nog bij? En nieuwe leerlingen aannemen…neem maar aan joh. ..Soms stappen leerlingen in het schooljaar over. Dan loop je echt het risico dat de sfeer die je net hebt opgebouwd weer verziekt wordt. Een kind gaat niet voor niets van de ene school naar de ander midden in het jaar. Niet in dezelfde wijk. Dan is er gewoon wat aan de hand. En met je groep kun je gewoon opnieuw beginnen. Het geeft geheid problemen.

 

Voor je ’t weet is de dag voorbij

We kunnen wel zeggen met z’n allen dat het niet om de citoscores gaat maar die doen er wel degelijk toe. Het gaat uiteindelijk om de prestaties. Want als we goede scores halen is iedereen wel blij. Ik ben er voor de kennisoverdracht. Om het leerproces te begeleiden. Maar gezien het niveau is het echt van belang om veel klassikaal te doen. En er is simpelweg geen tijd om je hele programma af te draaien. Voor je ’t weet is de dag voorbij. Het is echt een ontiegelijk zware baan. En er komen ook steeds nieuwe verplichtingen bij. Een nieuw systeem waar je weer gegevens in moet gaan voeren, ik noem maar wat.

 

Kleinere klassen, meer ondersteuning

Wat ik graag zou willen zien? Allerbelangrijkste; kleinere klassen. Daarnaast; minder snel vernieuwingen. Meer reflectie en feedback op de onderwijsvorm vanuit de leerkrachten. Extra hulp in de klas. Een doorgaande lijn en ICT die gewoon goed functioneert. Oh, en meer fulltimers.

 

Directeur? Ben je gek, wat een hondenbaan

Ik denk dat als je dit jarenlang doet, zonder ziek te zijn….nou, echt, dan ben je een kei, een rots in de branding. Die gasten in Den Haag zijn nog nooit op de werkvloer geweest.  Mensen die dit soort dingen bedenken hebben niet zelf voor de klas gestaan. Ik ben naar zoveel cursussen geweest....een paar dagen later weet ik er geen ruk meer van. Het zijn vaak dan weer oud werknemers van het bestuur die dan een bureautje hebben opgezet. Zo’n vriendje van. Zo gaan subsidiepotjes van de een naar de ander. Geld in eigen zakken en als leraar verdien je gewoon een behoorlijk laag salaris als je het afzet tegen de werkdruk. En dan zeggen mensen; joh, jij hebt zoveel weken vakantie per jaar. Dan zeg ik; ik zou met liefde zeven weken vakantie over het gehele jaar hebben en dan 400 euro netto per maand meer. Teken ik voor.  Ik ben blij dat ik docent ben. Je zou maar directeur zijn. Moet je leerlingen, docenten, je bestuur en al die ouders tevreden houden. Ben je gek. Wat een hondenbaan.”

"Als er verdriet is, maakt delen minder. Als er blijdschap is maakt delen meer."

gesprek verenigingsbestuur Birlik, Bloemhof

 

Twee jongetjes op hun sokken

een beeld

 

Het verloren gaan van complexiteit en nuance als basis voor populisme (video)

vraaggesprek met Nelleke Noordervliet n.a.v. kameropera ‘Het Ware Geweld’.

 

Jongens als troonopvolgers

gesprek met een innovatief jongerenwerker

 

“Mijn neef wilde ineens naar Syrië"

gesprek met een taxichauffeur

 

“Het zijn stuk voor stuk straatkinderen. Ze lossen problemen ook echt anders op.”

gesprek met een leerkracht die de overstap maakte van een school in Rotterdam Noord naar Zuid

 

Een school aan de verkeerde kant van de straat

gesprek met directie basisschool op de Kop van Zuid

 

Je droom komt niet uit

gedicht leerling groep 6 Oranjeschool

 

Verdriet

gedicht leerling van groep 7 Oranjeschool

 

“Werken hier betekent dat je de tijd neemt om te luisteren.”

gesprek met intern begeleider basisschool Bloemhof

 

“Ik ben gelukkig, ik ben vrij.”

gesprekken met mijn 33-jarige Turkse juf

 

“Veel kinderen groeien op in een prikkelarme omgeving.”

kleuterjuf basisschool Bloemhof

 

“Ze zijn verbaasd als ze voor het eerst koeien zien.”

gesprek met twee leerkrachten basisschool C.b.s. de Sleutel in Bloemhof

 

“Wij willen dat onze kinderen in beweging blijven.”

gesprek met 25 moeders van de Oranjeschool

 

“De scholen weten wat kinderen nodig hebben”

gesprek met Ton Huiskens

 

De papiermolen groeit voor basisscholen

directies van drie basisscholen in Bloemhof, Rotterdam Zuid